Wait for me

ေစာင့္တတ္သူ


ဟိုးေရွးေရွးတုန္းက လိပ္မိသားစုတစ္စုဟာ ေပ်ာ္ပြဲစားထြက္ဖို႔

ျပင္ဆင္ၾကပါတယ္။ သူတို႔ သဘာ၀ကိုက ေႏွးေကြးတဲ့ လိပ္ေတြဟာ

ေပ်ာ္ပြဲစားထြက္ဖို႔ ျပင္ဆင္တာလည္း ၇ ႏွစ္ေတာင္ ၾကာပါတယ္တဲ့။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ လိပ္မိသားစု အိမ္ကထြက္လာၿပီး သင့္ေတာ္တဲ့ေနရာကို

ရွာၾကပါတယ္။ ထြက္လာၿပီး ၂ ႏွစ္ အၾကာမွာေတာ့ သူတို႔အတြက္ အေကာင္းဆံုးေနရာ

တစ္ခုကို ရွာေတြ႔သြားၾကပါတယ္။



အဲဒီေနရာကို သန္႔ရွင္းေရးလုပ္တာတို႔ ေပ်ာ္ပြဲစားအတြက္ စားစရာေတြကို

ျခင္းေတာင္းထဲက ထုတ္ၿပီး ျပင္ဆင္တာတို႔ကိုေတာ့ ၆ လအၾကာမွာ

ၿပီးစီးသြားပါတယ္။ အဲဒီအခါက်မွ သူတုိ႔ ဆားေမ့က်န္ခဲ့တာကို သိလိုက္ရပါတယ္။

ဆားမပါတဲ့ ေပ်ာ္ပြဲစားက ဘယ္လိုမွ ေကာင္းႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူးလို႔

သူတို႔ထင္တယ္။ အဲဒီကိစၥကို အၾကာႀကီး ေဆြးေႏြးအၿပီးမွာေတာ့

အငယ္ဆံုးလိပ္ကေလးကို အိမ္မွာ ဆားျပန္ယူဖို႔ ေရြးခ်ယ္ၿပီး

တာ၀န္ေပးလိုက္ၾကပါတယ္။ မိသားစုထဲမွာ အျမန္ဆံုးျဖစ္တဲ့ လိပ္ကေလးဟာ

လူးလွိမ့္ၿပီး ငိုယိုပါေတာ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကတိတစ္ခုေတာင္းၿပီးမွ

သြားမယ္လို႔ သေဘာတူပါတယ္။ ကတိကေတာ့ ဘယ္သူမွ သူျပန္မေရာက္မခ်င္း

အစားအေသာက္ေတြကို မစားပါဘူး ဆိုတဲ့ ကတိပါပဲ။ တမိသားစုလံုးက

သေဘာတူလိုက္ေတာ့မွ လိပ္ကေလး ထြက္သြားပါေတာ့တယ္။



သံုးႏွစ္ၾကာတဲ့အထိ လိပ္ကေလး ျပန္ေရာက္မလာပါဘူး။ ငါးႏွစ္... ေျခာက္ႏွစ္...

ခုနစ္ႏွစ္ေျမာက္ လာတဲ့အခါမွာေတာ့ အသက္အႀကီးဆံုး လိပ္ႀကီးက

ဗိုက္ဆာတဲ့ဒဏ္ကို မခံႏိုင္ရွာေတာ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သူေတာ့စားေတာ့မယ္လို႔

ေျပာၿပီး အသားညွပ္ေပါင္မုန္႔ထုပ္ကို ဖြင့္လိုက္ပါေတာ့တယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ လိပ္ကေလးက သစ္ပင္အေနာက္ကေန ရုတ္တရက္ထြက္လာၿပီး

ေအာ္ေျပာလိုက္ပါတယ္။

"ေတြ႔လား! သားကို ေစာင့္ၾကမွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ သိသားပဲ။ ေတာ္ၿပီ

ဆားသြားမယူေတာ့ဘူး..."



လူတခ်ိဳ႕ဟာ တျခားလူေတြကို ကိုယ္ေမွ်ာ္လင့္ထားသလိုလုပ္ေပးဖို႔

ေစာင့္ေမွ်ာ္ရင္းနဲ႔ပဲ ကိုယ့္အခ်ိန္ေတြကို ျဖဳန္းျပစ္တတ္ၾကတယ္။ သူမ်ားေတြ

ဘာလုပ္သလဲဆိုတာကို အေလးထား စိတ္၀င္စားေနရတာနဲ႔ပဲ ကိုယ့္အတြက္ေတာင္

ဘာမွမလုပ္ျဖစ္လိုက္ၾကဘူး။